Wpływ GLP-1RA na strukturę i właściwości sieci fibrynowej u osób z nadmierną masą ciała

Wskaźnik otyłości wzrósł na całym świecie w latach 1990-2022 w większości krajów. Nadmierna masa ciała jest wymieniana w patogenezie > 200 jednostek chorobowych, m.in. choroby sercowo-naczyniowej (SN) na podłożu zakrzepowym, istotnie skracając długość życia wraz ze wzrostem wskaźnika masy ciała (Body Mass Index, BMI). Upośledzona fibrynoliza u osób z cukrzycą i otyłością, która wynika z niekorzystnych modyfikacji struktury sieci fibryny w odpowiedzi na nasilony stan zapalny, zwiększoną aktywację płytek krwi, generację trombiny oraz posttranslacyjne modyfikacje fibrynogenu, jest jednym z mechanizmów determinujących stan prozakrzepowy. Karbonylacja białek (PC) jest wynikiem stresu oksydacyjnego obserwowanego u osób z cukrzyca, jak i otyłością. Redukcja masy ciała pod wpływem diety niskotłuszczowej prowadzi do poprawy fibrynolizy m. in. przez obniżenie stężenia inhibitora aktywatora plazminogenu typu 1 (PAI-1), ale nie zmienia przepuszczalności skrzepu, czy innych parametrów opisujących strukturę i funkcję skrzepu. Wyniki badania SELECT wskazują, że zastosowanie semaglutydu (glucagon-like peptide-1 receptor agonist; GLP-1RA) u osób z chorobą SN i otyłością obniża ryzyko zgonu z przyczyn SN o 20%. Wpływ leczenia semaglutydem na MACE w badaniu SELECT był niezależny od stopnia redukcji masy ciała. Zmniejszenie ryzyka MACE (Major Adverse Cardiovascular Events) było widoczne wkrótce po rozpoczęciu leczenia GLP-1RA, co wskazuje na występowanie innych mechanizmów wykraczających poza redukcję masy ciała. Wykazanie związku pomiędzy zastosowaniem GLP-1RA a poprawą właściwości skrzepu fibrynowego może sugerować dotąd nieznane plejotropowe działanie GLP1-RA i przyczyni się do dalszych badań nad ich stosowaniem w prewencji chorób SN.

Powrót >