Którzy pacjenci z reumatoidalnym zapaleniem stawów lub spondyloartropatią osiową bez klasycznych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego rozwijają dysfunkcję śródbłonka mikrokrążenia? Fenotyp pacjenta i czynniki wpływające na śródbłonek mikrokrążenia
Instytucja Finansująca: NCN
Oficjalna strona projektu: Link
Okres realizacji: 2020-07-01 – 2024-12-31
Całkowita wartość projektu: 197 218,00 zł
Kwota dla UJ CM: 197 218,00 zł
Konkurs: PRELUDIUM 18
Kierownik: dr Jarosław Nowakowski
E-mail kierownika: jarek.nowakowski91@gmail.com
Osoba do kontaktu: Izabela Zawadzka
Telefon osoby do kontaktu: 12 433 27 92
E-mail osoby do kontaktu: izabela.zawadzka@uj.edu.pl
Jednostka: Klinika Reumatologii i Immunologii
Telefon do jednostki: 124 003 100
Opis projektu:
Choroby sercowo-naczyniowe stanowią wiodącą przyczynę zgonu w krajach rozwiniętych. Z powodu przewlekłego stanu zapalnego, który przyspiesza procesy miażdżycowe, pacjenci z przewlekłymi zapalnymi chorobami reumatycznymi – reumatoidalnym zapaleniem stawów i spondyloartropatiami osiowymi – są szczególnie narażeni na powikłania sercowo-naczyniowe. Dysfunkcja śródbłonka, warstwy komórek wyściełającej wnętrze naczyń krwionośnych, poprzedza rozwój miażdżycy i jest obecna w każdym stadium tej choroby. Zaburzenia w mikrokrążeniu mogą z kolei pojawić się zanim dysfunkcja śródbłonka rozwinie się w dużych naczyniach. Zaburzenia w mikrokrążeniu skóry mogą zaś odzwierciedlać zaburzenia w mikrokrążeniu całego organizmu. Jako że dysfunkcja śródbłonka mikrokrążenia pomaga w przewidywaniu wystąpienia incydentów sercowo-naczyniowych u pacjentów bez klinicznych objawów chorób serca i naczyń, identyfikacja pacjentów z tą formą zaburzeń może stanowić ważną formę prewencji. Obecnie nie wiadomo jednak, dlaczego istnieją pacjenci z reumatoidalnym zapaleniem stawów lub spondyloartropatią osiową cechujący się obecnością nasilonego stanu zapalnego w organizmie, u których pomimo tego nie dochodzi do rozwinięcia się dysfunkcji śródbłonka mikrokrążenia. Nie wiadomo również, dlaczego wykazano dysfunkcję śródbłonka mikrokrążenia u niektórych młodych pacjentów z krótko trwającą zapalną chorobą reumatyczną, ani dlaczego opisano też starszych chorych z długo trwającą chorobą, u których dysfunkcji śródbłonka mikrokrążenia jednak nie wykryto. Kwestie te komplikuje także fakt, że standardowo wykorzystywane wskaźniki stanu zapalnego nie korelują z dysfunkcją śródbłonka mikrokrążenia. Aby odpowiedzieć na powyższe pytania, planujemy ocenić śródbłonek mikrokrążenia przy pomocy trzech nieinwazyjnych metod w grupie pacjentów z reumatoidalnym zapaleniem stawów, spondyloartropatią osiową oraz w zdrowej grupie kontrolnej. Do badania rekrutowani będą pacjenci bez klasycznych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego. Zamierzamy także ocenić stężenia substancji uczestniczących w procesach zapalnych i immunologicznych, czyli cytokiny(czynnik martwicy nowotworów alfa, interleukiny: 1β, 6, 17 i 23) oraz przeciwciał (przeciwko białkom karbamylowanym, przeciwko utlenionym LDL oraz przeciwko apolipoproteinie A-1) i ustalić, czy substancje te mogą stanowić lepsze wskaźniki dysfunkcji śródbłonka mikrokrążenia niż zwykle używane biomarkery. Uzyskanie tych danych może pomóc w dokładniejszym szacowaniu ryzyka sercowo-naczyniowego u pacjentów z zapalnymi chorobami reumatycznymi oraz może wpłynąć na sposób leczenia. Realizacja wspomnianych zadań pozostaje w zgodzie z dalszymi kierunkami badań zalecanymi przez Europejską Ligę Przeciwreumatyczną.
Powrót >