Ocena potencjału cytotoksycznego rapanonu względem nowotworów ośrodkowego układu nerwowego w modelu in vitro

Rapanon jest alkilobenzochinonem pochodzenia naturalnego. W moich wcześniejszych analizach wytypowałam ardizję karbowaną (Ardisia crenata), jako bogate źródło dla pozyskiwania rapanonu [1,2]. Opracowałam dobór optymalnych warunków ekstrakcji oraz metodykę izolacji tego związku z matryc roślinnych, wskazując, że jego zawartość w liściach ardizji wynosić może nawet ponad 2% [3]. Według tych procedur planuję pozyskać rapanon do badań przedstawionych w niniejszych projekcie. Ze względu na olbrzymią zapadalność na choroby nowotworowe, jak również w bardzo wielu przypadkach brak dostępności efektywnej terapii i w związku z tym dużą śmiertelnością, nie słabnie trend poszukiwań nowych leków cytostatycznych. Szczególnie trudna i często skazana na niepowodzenie jest terapia nowotworów układu nerwowego. W moich poprzednich badaniach wykazałam, że rapanon ma wysoki potencjał cytotoksyczny względem linii nowotworów prostaty, tarczycy, układu pokarmowego, a także działanie przeciwczerniakowe (IC50 w zakresie 1,87 do 80,29 μg/ml) [1,3]. Dotychczas nie został określony wpływ rapanonu na komórki rakowe ośrodkowego układu nerwowego (OUN), dlatego w ramach niniejszego wniosku zaplanowałam skriningową ocenę aktywności rapanonu względem panelu linii komórek nowotworowych, reprezentujących różne typy nowotworów OUN (m.in. glejaka, nerwiaka zarodkowego). Poziom aktywności zostanie porównany do referencyjnego cytostatyku, doksorubicyny, jak również do analogu strukturalnego rapanonu. Działanie substancji oceniane będzie poprzez wpływ na żywotność (test MTT) i proliferację (test z fioletem krystalicznym) komórek. Z racji tego, że istotnymi czynnikami rozwoju procesu nowotworzenia jest obok stresu oksydacyjnego stan zapalny, a jak zostało udowodnione, m.in. w badaniach własnych, rapanon jest związkiem o aktywności przeciwzapalnej, zaplanowano w niniejszym projekcie również sprawdzenie, czy aktywność ta potwierdzi się w specyficznym środowisku komórek OUN. W tym celu użyty zostanie model zapalny z wykorzystaniem komórek BV-2 (mysia linia mikrogleju) stymulowanych podaniem lipopolisacharydu. Przejście substancji aktywnej przez barierę krew-mózg jest konieczne, aby efekt w obrębie OUN został osiągnięty. W celu potwierdzenia potencjału ośrodkowego rapanonu określone zostanie również jego przenikanie przez błony biologiczne w modelu in vitro. 1.Wróbel-Biedrawa D. et al., Tox in Vitro, 2020, 65:1048262. 2. Podolak I. et al., Nat Prod Res, 2021, 35(1):157-161. 3. Wróbel-Biedrawa D. et al., Molecules, 2022, 27(22): 7912.

Powrót >